Polski

No, ale to o niczym jeszcze nie swiadczy, poprostu mam prawie zawsze wlaczonego laptopa i gg w tyle, jak cos robie, nawet nie koniecznie jestem w pokoju...

macie bo was lubie xD

Sonet IV ”O wojnie naszej, którą prowadzimy z szatanem, światem i ciałem” – tytuł jest parafrazą wersetu z ks. Hioba; w 1 i 2 zwrotce podmiot liryczny występuje w 1os. l.mn. wypowiada się w imieniu wszystkich ludzi, którzy prowadzą walkę na ziemi z szatanem, rzeczami materialnymi; stwierdza, że pokój daje szczęście człowiekowi, użył elipsy (środek w którym jest uniknięcie użycia czasownika w zdaniu); poeta posłużył się peryfrazą, podmiot liryczny mówi o tym że człowiek ma walczyć z własnym ciałem, dlatego też człowiek pyta się Boga jak ma prowadzić tą walkę; człowiek przedstawiony w tym sonecie jest słaby, nieuważny, rozdarty pomiędzy duszą a ciałem. Analiza sonetu V ”O nietrwałej miłości rzeczy świata tego” – w tytule znajduje się inwersja, autor będzie pisał do rzeczy materialnych, streszcza problematykę utworu; podmiot liryczny stwierdza, że jeśli nie kocha lub kocha to i tak spotykają go różne nieszczęścia; podmiot liryczny stwierdza że jest on rozdarty, nie wie czego chce, nie jest zadowolony z życia; druga zwrotka jest rozwiniętym pytaniem retorycznym, podmiot liryczny rozważa czy rzeczy materialne (bogactwo, złoto, władza, sława, rozkosze cielesne i kobiety) potrafią zadowolić i zapewnić całkowite szczęście człowiekowi. Analiza utworu ”Niestatek” (oczy są ogień) – podmiot liryczny zwraca się do kobiety, którą darzy sympatią; opisuje pozytywnie wygląd swojej wybranki aż do momentu kłótni; utwór ma charakter żartobliwy, ma subiektywny stosunek do miłości, występuje kontrast. Analiza utworu ”Niestatek” (prędzej) – w utworze dominuje słowo „prędzej” czyli anafora, podmiot wylicza sytuacje, które mogą się zdarzyć, przez to chciał powiedzieć że kobiety są nie stałe w uczuciach; hiperbolizuje postawę kobiet, po to aby zdziwić czytelnika iż jego pogląd na temat uczuć kobiet jest dość negatywny. Analiza ”Zbytki polskie” – utwór zaczyna się od pytania retorycznego dotyczącego Polski, o czym ona myśli; autor ma na myśli społeczeństwo polskie, co jest dla nich ważne, jakie cenią wartości; szlachta w tym utworze jest przedstawiona jako warstwa społeczeństwa bardzo zamożnego, lubiącą ‘’przesadę’’, lecz ich możliwość pozwolenia sobie na więcej jest nieznacząca, zbyteczna, co doprowadza również do tego iż szlachta nie zauważa że granice państwa się zwężają co roku, żołnierze rezygnują ze służby co może doprowadzić do upadku państwa; w utworze występuje: paraleizm składniowy, anafora, pytanie retoryczne. Analiza „Pospolite ruszenie” – w utworze przedstawiono scenę, w której uczestniczą: Dobosz, Rotmistrz, szlachta, a całą historię opowiada narrator; rzecz dzieje się w obozie pospolitego ruszenia, Rotmistrz dostał inf. o przygotowujących się kozakach do napadu na jego obóz, szlachta miała się przygotować do tego napadu ale że dobrze się bawili, popili i spali nie byli w stanie zebrać się do obrony. Analiza „Czuj stary pies szczeka” – pies symbolizuje głosy patriotów, a gospodarze Polskę, która jest okradana, rozgrabiona przez obcych i własnych obywateli; autor upomina szlachtę, duchowieństwo które swoim zachowaniem spychają państwo w przepaść; utwór jest wyrazem głębokiej troski o los narodu, państwa. Analiza „Marność” – tematyka utworu pochodzi z ks. Kocheleta, podmiot liryczny uważa że wszystkie wartości ziemskie przemijają, a ludzie dążą do zdobycia bogactwa, sławy po to aby się zaspokoić, uważa że człowiek powinien żyć uczciwie, ma korzystać z życia ale z umiarem. Analiza „Krótkość żywota” – tytuł jest tak jakby tezą, ponieważ życie ludzkie jest krótkie, na końcu utworu jest potwierdzenie tej tezy, autor mówi o krótkości żywota ponieważ życie ludzkie jest krótkie, a czas szybko mija, pokolenia bardzo szybko się zmieniają, że w każdej chwili można umrzeć, występuje motyw czasu, śmierci i przemijania. Analiza „Do Anny” - w utworze występuje bardzo rozbudowana anafora (na początku wersu powtarzają się dwa ray te same słowa), autor mówi o tym jak szybko wszystko przemija (uroda, sprawność fizyczna, itp.). Barok – nazwa epoki pochodzi od portug. słowa ‘barocco’ i oznacza ‘rzadka, nieoszlifowana perła’; w j. włoskim ‘barocco’ oznacza ‘dziwny, zaskakujący’; ramy czasowe: początek l. 80-90 XVI w.; rozwój XVII w.; schyłki (roccoco): l. 30-40 XVIII w. Antynomia - sprzeczność, przeciwieństwo, które pozornie się wyklucza, ale może współistnieć obok siebie. Kontrreformacja – nurt w kościele katolickim, kierowany przeciwko reformacji, zapoczątkowany na soborze trydenckim 1545 – ’63. Przejawy kontrreformacji: działalność jezuitów (zaproponował Ignacy Joloya) całe szkolnictwo zostało podporządkowane jezuitom ; prześladowanie innowierców (działalność św. inkwizycji – zwalczanie wszelkich herezji; procesy w sądach, palenie na stosach); edykt o wypędzeniu ariantów (zwolennicy doktryny Ariusza z Aleksandrii, Chrystusa uważali za człowieka doskonałego; potoczna nazwa – bracia polscy); indeks ksiąg zakazanych (np. ‘’o obrotach sfer niebieskich’’ M. Kopernika); wojna 30-letnia. Światopogląd: kryzys renesansowy – odrzucony antropocentryzm w baroku, nawrót teocentryzmu – na I miejscu jest Bóg; Człowiek – zagubiony, rozdarcie wewnętrzne, niepewność, mała istota wobec Boga. Filozofia: opierano się na poglądach Błażeja Pascala – gł. dzieło „Myśli”; słynne słowa: „Porównuje człowieka do trzciny, człowiek jest trzciną najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą”; słynny zakład Pascala: uważał że bardziej opłaca się wierzyć w Boga, bo jeśli się wierzy to jest się zdobywcą wszystkiego, jeżeli ktoś nie wierzy – to na odwrót.; Kartezjusz, wł. Rene Decarte – jest uważany za twórcę racionalizmu (pogląd, który głosi że świat poznaje się za pomocą rozumu), jego słynne słowa: „Wątpie więc myślę, Myślę więc jestem” („Dubito ergo cogite, Cogite ergo sum”). Cechy stylu barokowego w: *architekturze: przeciwstawienie się harmonii klasycyzmu – dynamiczna forma, budowle masywne i bogato zdobione, bogate wnętrza, budownictwo skromne i świeckie, powiązania budowli z ogrodami (np. Kościół Il Gesu w Rzymie, Kościół pw. Św. Piotra i Pawła w Krakowie, Kościół San Carlo (by Francesso Borramini), Pałac w Wilanowie i w Wersalu); *malarstwo: obrazy o tematyce religijnej, mitologicznej, martwej natury i scen rodzajowych, operowanie światłocieniem, dominuje linia falista; *rzeźba: tematyka religijna i mitologiczna, dominuje linia falista, rzeźby wolnostojące w pałacach i ogrodach, fontanny Bernim. Muzyka: *J.S. Bach – „Oratorium Wielkanocne” i „Oratorium Mesjasza”; Anthonio Vivaloni – „Cztery pory roku”. Mikołaj Sęp Szymański – żył bardzo krótko, jego utwory zostały wydane dopiero po jego śmierci, był nazywany prokursorem baroku, tworzył sonety. Sonet – utwór wierszowany, liczący 14 wersów, podzielony na 4 zwrotki, na końcu zwrotka jest dwuwersowa tzw. dystych, w sonetach wystepuje charakterystyczny układ rymów. Nurty literatury barokowej: *dworski: metafizyczny (refleksyjno – filozo.) np. D. Naborowski, marinizm (konceptyzm) np. J.A. Morsztyn ; *ziemski: patriotyczno-obywatelski (postępowy) np. W. Potocki; *mieszczański (plebeński) np. Walenty Rozdzieński, wędrowni żacy. D. Naborowski – wykształcony twórca, student u Galileusza, pełnił różne funkcje na dworach i wiele podróżował po Europie. Konceptyzm – nurt poezji baroku ukształtowany w literaturze hiszp. i włoskiej, dążący do budowania wypowiedzi poetyckiej na wykształconym pomyśle; polegał na używaniu wyszukanych środków stylistycznych, wykorzystaniu gry słów, stworzeniu zaskakującej puenty; mógł polegać na niespotykanej budowie utworu, mógł mieć budowę jakiegoś przedmiotu. Sensualizm – pogląd filozoficzny mówiący, że wszelka wiedza wynika z doświadczeń zewnętrznych a jedyną treścią świadomości są wrażenia zmysłów. J.A. Morsztyn – poeta dworski, naśladował swojego mistrza Giambattista Marino, autor: „Lutki”, „Kanikuły”. W.Potocki – był patriotą, krytykował np. anarchie szlachty, wszystkie złe przejawy życia społecznego i obyczajowego, jako twórca był bardzo pracowity, był arianinem, był zmuszany przejść na katolicyzm, apelował o tolerancję wyznaniowa i religijną. Sarmantyzm – światopogląd, ideologia, pogląd polskiej szlachty; pojęcie złożone obejmujące obyczajowość oraz kulturę duchową i umysłową RP Szlacheckiej od schyłków wieku XVI aż do czasów rozbiorów; pojęciem tym określa się również swoisty sposób bycia, a także mentalność ówczesnej polskiej szlachty. „Transakcja wojny chocimskiej” – pierwszy polski epos, powstał w 1670 r., opublikowany został w poł. XIX w., utwór składa się z 10 cz., powstał na podstawie łacińskich pamiętników Jakuba Sobieskiego czyli ojca J. III Sobieskiego; autor opisał przygotowania do wojny pod Chocimiem w 1621 roku, jego przebieg, zawarcie układu i rozejście się wojsk, wojskami pol. dowodził hetman Karol Chodkiewicz, 6-krotnie silniejszą armią tur. dowodził Osman; utór oprócz opisu wojny zawiera dygresję autora na tematy polityczne, społeczne i obyczajowe. Cechy eposu: dłuższy utwór wierszowany, przedstawia wydarzenia historyczne o znaczeniu przełomowym, wystepowanie bohatera jednostkowego, napisany stylem podniosłym, utwór rozpoczyna się inwokacją, opisy pojedynków i bitew, cytowane całe mowy bohaterów.

wszystko prócz pamiętników Wacka Potockiego

może jakieś dziękuje ?! Very Happy

GośQ jesteś Bogiem:D Smile

Bogiem może nie ale Gosią Very Happy

Antynomia – sprzeczność, przeciwieństwo, które
pozornie się wyklucza, ale może istnieć obok siebie.
Manieryzm – kierunek w sztuce późnorenesansowej.
W malarstwie odznaczał się zmysłowym nastrojem,
tajemniczymi, zagadkowymi kompozycjami, wyszukana
ozdobnością.
Marinizm – kierunek w poezji barokowej uformowany
przez Giambatistę Marina; głównym założeniem było
zaszokować odbiorcę nowym konceptem.
Koncept – jest to wyszukany, wyrafinowany, dziwny
pomysł, który ma zadziwić widza/odbiorcę.
Barok – nazwa z języka portugalskiego „barocco”,
oznacza perłę o niezwykłym kształcie.
Elipsa – to pominięcie w zdaniu jakiegoś składnika,
którego można się domyślić na podstawie kontekstu.
Inwersja – to niezwykły szyk wyrazów w zdaniu.
Oksymoron – związek frazeologiczny, który obejmuje
dwa opozycyjne znaczeniowo wyrazy.
Konceptyzm – nurt poezji baroku dążący do budowania
wypowiedzi na wyszukanym pomyśle zwanym
konceptem.
Sensualizm – pogląd filozoficzny głoszący, że wszelka
wiedza wynika z doświadczeń, a jedyna treścią są
wrażenie zmysłowe.
Paradoks – efektowne i zaskakujące swoją treścią
sformułowanie, na pozór bez sensu – lecz po
przemyśleniu ujawniające nieoczekiwaną prawdę.
Kontrast – przeciwieństwa, na ogół budowane na
antynomiach.
Anafora – powtórzenie tego samego zwrotu/wyrazu
na początku kolejnych wersów.
Peryfraza – omówienie, polega na zastąpieniu zwykłego
określenia innym, bardzo rozbudowanym.
Pamiętnik – opis wydarzeń z przeszłości, w których autor
był uczestnikiem lub naocznym świadkiem, pisany z pewnej
perspektywy czasowej.
Dziennik – to utwór datowany, prowadzony systematycznie.
Raptularz – księga gospodarska, w której zapisywano
wydarzenia domowe i rodzinne, wypadki z życia publicznego,
plotki.
Itinerariusz – dziennik podróżny, zawierający wskazówki,
trasy, etc.
Makaronizm - pochodzący z języka obcego zwrot lub forma
gramatyczna wplatany do języka ojczystego.
Sarmatyzm – ideologia polskiej szlachty odzwierciedlająca
się we wszystkich dziedzinach życia (obyczaje, sposób
bycia, życie religijne („przedmurze chrześcijaństwa”)).
Styl szlachty – rubaszny, zbyt swobodny, prostacki.
Kontrreformacja – prąd w Kościele katolickim
skierowany przeciwko reformacji, zapoczątkowany na
soborze trydenckim.
Światopogląd:
-kryzys myśli renesansowych, powrót teocentryzmu
-zagubienie, mały człowiek wobec wielkiego Boga
Filozofia:
Błażej Pascal „Myśli”
Zakład Pascala – warto Wierzyc w Boga, bo jeśli jest
zyskasz wszystko, a jeśli go nie ma to nie stracisz nic.
Kartezjusz „Rozprawa o metodzie”
-racjonalizm – pogląd, człowiek poznaje świat dzięki
rozumowi.
Architektura:
-dynamiczna forma
-masywne, monumentalne i bogato zdobione
-złocenia, rzeźby, dekoracje, malowidła, sztukaterie
-wieże i kopuły
-ogrody
-Kościół Il Gesu; Kościół pod wezwaniem Piotra i Pawła
w Krakowie, Kościół San Carlo, Pałac w Wilanowie, Wersal
Malarstwo i (rzeźba):
-tematyka biblijna, mitologiczna, martwa natura
-żywa kolorystyka
-gra światło-cieniem
-dynamika (linia falista)
[-posągi – rzeźby wolnostojące; fontanny]
Bernini – „Fontanna czterech rzek”
„Ekstaza świętej Teresy”
El Greco – hiszpański malarz i rzeźbiarz, przedstawiciel
manieryzmu; „Zesłanie ducha świętego”, „Pogrzeb hrabiego
Orgaza”, „Pokłon pasterzy”
Diego Velazquez – hiszpański malarz, malował różnorodną
tematykę: scena rodzajowa: „Wieczerza w Emaus”, religijne:
„Pokłon trzech króli”
Peter Paul Rubens – malarz flamandzki;
„Zdjęcie z krzyża”, „Święta Wenus”
Rembrandt – holenderski malarz;
„Powrót syna marnotrawnego”, „Lekcja anatomii”
Anton van Dych – angielski portrecista
„Portret Karola I”
Muzyka – powstanie nowych gatunków
Opera - sceniczne dzieło muzyczne wokalno-instrumentalne,
w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną, w baroku
rezygnacja ze skomplikowanej polifonii – najwybitniejszy
twórca Alessandro Scarlatti;
Kantata – wieloczęściowy utwór wokalny (nie sceniczny),
najwybitniejszy twórca Jan Sebastian Bach
Oratorium – forma muzyki dramatycznej o tematyce
religijnej, najwybitniejszy twórca: J. S. Bach (Oratorium
na Boże Narodzenie, Wielkanocne), Georg Friedrich
Handel („Mesjasz”)
Fuga – utwór polifoniczny, wokalny lub instrumentalny,
duża możliwość swobodnych improwizacji, oryginalna.
J. S. Bach
Concerto Grosso:
Antonio Vivaldi – „Cztery pory roku”
Mikołaj Sęp Szarzyński – „Wiersza albo Rytmy polskie”
sonet- utwór wierszowany, 4 zwrotki, 14 wersów,
I-II – opisowe, III-IV – refleksyjne;
twórca – Franciszek Petrarka;
-Sonet IV. O wojnie naszej którą wiedziemy z szatanem,
światem i ciałem.
-Sonet V. O nietrwałości miłości rzeczy świata tego.
-Sonet I. O krótkości u niepewności na świecie żywota
człowieczego”

Nurty literatury barokowej:
a) dworski
- metafizyczny (refl-filozof.) Daniel Naborowski
-marinizm (konceptyzm) Jan Andrzej Morsztyn
b) ziemiański
-patriotyczno-obywatelski (postępowy) – Wacław Potocki
-sarmacki (wsteczny)- Jan Chryzostom Pasek
c) mieszczański (plebejski) wędrowni żacy, Walenty Roździeński
D. Naborowski : „Marność”, „Krótkość żywota”, „Do Anny”
J.A. Morsztyn : „Niestatek” (Oczy są ogień…), „Niestatek” (prędzej),
„Do trupa”, „O swej pannie”, „Do tejże”
W. Potocki : „Nierządem Polska stoi”, „Zbytki polskie”, „Pospolite
ruszenie”
W. Potocki: „Pamiętniki”, „Transakcja wojny chocimskiej” – epos
-dłuższy utwór wierszowany, ważne wydarzenie historyczne,
bohater jednostkowy, rozpoczyna się inwokacja, opisy bitew,
przemówienia, mowy”

I komu się tu nudzi w domu, szacunek dal ciebie i gosi Smile

Hah xD Dzięki tym ściągom napisałam cokolwiek na sprawdzianie... Jesteście wielcy Smile

:*

jestem cudowna, jestem Bogiem, jestem wielka ^^ coś jeszcze xD ?

Reszta to sam na sam xD;) Ale bez offtopu:P

Proszę bardzo ściąga na polski ale nie cała reszte niech dopisze ktoś inny, trzeba dopisać od lekcji "Krytyka wad w bajkach Ignacego Krasickiego"

OŚWIECENIE

Oświecenie – pochodzi od słowa „światło”, a naturalnym „światłem”, które oświeciło drogi w pokazywaniu świata przez człowieka był rozum. Wiek XVIII w Anglii nazywano wiekiem rozumu, we Francji była używana nazwa „wiek filozofów”, w Niemczech - „wiek oświecony” (w Niemczech najwcześniej zaczęło się rozwijać oświecenie).
Kierunki filozoficzne: A) racjonalizm – Kartezjusz był twórcą, napisał „Rozprawę o metodzie”; (łac. Ratio – rozum), człowiek poznaje świat, dzięki rozumowi; racjonalizm rozwijał się we Francji. B) empiryzm – rozwijał się głównie w Anglii, twórcy: Franciszek Bacon, John Loche; kierunek ten mówił, że świat poznaje się dzięki doświadczeniu; człowiek rodzi się jako „tabula rasa” (czysta karta, rasa) – umysł, osobowość dziecka. C) deizm – pogląd, który przyjmował istnienie Boga jako twórcy, ale odrzucał wiarę w kierowanie przez niego losami świata, przedstawicielem deizmu był Wolter. D) ateizm – pogląd, który odrzuca istnienie Boga, przedstawicielem był Paul Halbach.
Podstawy naukowe stworzyła „Wielka Encyklopedia Francuska”; redaktorami byli: Denis Diderot oraz Jean d’ Alembert; liczyła 35 tomów, była wydawana przez ponad 25 lat, publikacja zawierała cały ówczesny stan wiedzy, miała układ rzeczowy.
Cechy światopoglądu oświeceniowego: *poglądy opierały się na kierunkach filozoficznych; *krytycyzm – krytyczny stosunek do instytucji politycznych, społecznych, religijnych; *utylitaryzm – pogląd, który mówi że pożytek jednostki i społeczeństwa jest najważniejszy, że literatura ma pełnić rolę wychowawczą i edukacyjną; *libertynizm (wolnomyślność) – głoszono zasadę wolności myślenia, obyczajów; *russaizm – poglądy Jana Jakuba Rousseall, głosił powrót do natury, wychowanie powinno mieć źródła w prawach natury, uważał że najważniejsze są uczucia, napisał powieść „Emil”; *kobiety domagały się awansu w życiu towarzyskim, równouprawnienia z mężczyznami; *głoszono hasła tolerancji, przeciwstawiano się ksenofobii (niechęć do obcych)
Poglądy literackie: * klasycyzm – nawiązywał do wzorów antycznych, głosił zasadę „uczyć i bawić”, literatura miała pełnić funkcję dydaktyczną, gatunki klasycyzmu: bajka, satyra, powieść dydaktyczna, publicystyka; *sentymentalizm – twórca J.J. Rousseall, zwracał uwagę na uczucia, mówiono o tzw. „czułości serca”, sentymentalizm był wstępem do romantyzmu; gatunki: sielanka, elegia, powieść sentymentalna; *rokoko – styl, który główną uwagę zwracał na piękno, gatunki: wiersze liryczne, elementy komedii.
Podział oświecenia: *wczesne, ok. 1740-1764 (elekcja Stanisława Augusta Poniatowskiego) „czasy saskie”; *1765-1795 (trzeci rozbiór Polski) faza główna „czasy stanisławowskie”; *1796-1822 (umowna data rozpoczęcia romantyzmu w Polsce) faza schyłkowa;
Charakterystyka czasów saskich: zacofanie gospodarcze; rozpad polityczny; upadek kultury; pojawienie się ludzi mądrych i odważnych, którzy rozpoczęli odbudowę polskiej kultury; Stanisław Konarski – założył szkołę dla synów szlacheckich (Collegium Nobilium) 1740 r., wykładowym językiem był j. polski, nauczano metodami poglądowymi, Konarski napisał „O skutecznym rad sposobie” (tematyka polityczna), „O poprawie wad wymowy” (czystość języka, piękność wysławiania się), był zakonnikiem pijarskim.
Oświecenie stanisławowskie: rok 1730 to rok Stanisława Konarskiego, reformator szkolnictwa i publicystyki; w roku 1764 na tron zasiadł Stanisław August Poniatowski – powstaje ośrodek władzy, król ten skupiał wokół siebie wybitnych pisarzy, ustala unowocześnienie RP i podejmuje dzieło jej przebudowy. Dojrzałe oświecenie określa się mianem epoki stanisławowskiej, jej reprezentantami są Adam Naruszewicz, Ignacy Krasicki i Stanisław Trembeoki. Od 1765 r. ukazuje się „Monitor” – pismo kulturalne, społeczne i polityczne. Na lata stanisławowskie przypada rozwój teatru i dramatu; powstaje Teatr Narodowy, rozwija się twórczość Franciszka Bohomoha i Franciszka Zabłockiego; kontynuowano reformę szkolnictwa; powstaje ośrodek kultury w Puławcach. Działa tam teatr, gdzie swą twórczość rozwija Franciszek Karpiński i Franciszek Dionizy Kniaźnin. W latach 1788-1791 rozwija się literatura związana z obradami Sejmu Wielkiego, rozwijała się publicystyka – Stanisław Staszic, Hugo Kołłątaj. Zmierzch epoki zaczyna się po roku 1791, zwieńczonym Konstytucją 3-go maja. Rozwijał się teatr narodowy kierowany przez Wojciecha Bogusławskiego. W roku 1795 Polska straciła niepodległość, August abdykował, ale nurt oświeceniowy dominował w literaturze polskiej do lat 20 XIX wieku.
Szkolnictwo: w 1730 roku S. Konarski rozpoczął reformę szkół zakonnych. Podjął pracę nad założeniem w stolicy Collegium Nobilium – ekskluzywnej szkoły było powiązanie edukacji z realizacją obywatelskiego wychowania. Publicystyka: pierwsze dzieło publicystyczne to „Głos wolny wolność ubezpieczający”- 1733 r, Stanisława Leszczyńskiego. Utwór nawiązuje do tradycji barokowej i denegeracji życia społecznego. Najwybitniejsze dzieła publicystyczne to: traktat S. Konarskiego „O skutecznym rad sposobie” – zostało tam zaatakowane liberum veto, która zdaniem autora była przyczyną upadku państwa. Konarski przedstawił projekt zamian zasad głosowania w sejmie, oparty na bezwzględnej większości głosów. Proponował też powołanie stałego rządu, który pełnił funkcję władzy wykonawczej. Biblioteka Załuskich: 1774 rok – została otwarta pierwsza biblioteka publiczna w Polsce, jej fundamentami byli Andrzej i Józef, biskupi i mecenasi kultury. Stała się ona biblioteką narodową. 1774 rok – po śmierci fundatorów została przekazana Komisji Edukacji Narodowej, otrzymała nazwę „Biblioteka Rzeczypospolitej Załuskich zwaną”. Uchwałą sejmową nakazano przekazania egzemplarza każdej wydrukowanej w Polsce książki. Niektóre książki przetrwały do naszych czasów. Po upadku Polski książki zostały zagrabione przez Rosjan, dopiero w 1928 r. część Biblioteki Załuskich wróciła do Polski i została włączona do księgozbioru Biblioteki Narodowej. Niestety hitlerowcy prawie całkowicie ją zniszczyli.
Klasycy wiedeńscy: Joseph Hogdn, Wolfgang Amadeusz Mozart, Ludwik van Bettowen.
Ignacy Krasicki – (1735-1801) urodzony w Dubiecku koło Sanoka, zmarł w Berlinie. Był przeznaczony przez rodziców do stanu duchowego. Studiował w Warszawie w seminarium, później w Rzymie. Był bliskim współpracownikiem Stanisława Augusta Poniatowskiego, późniejszego króla Polski. Krasicki został długoletnim redaktorem czasopisma „Monitor” – czasopismo moralne, społeczno-polityczne, poruszano w nim przejawy zacofania sarmackiego. Napisał „Myszeide”, „Monachomanie”, „Antymonorchomackie” są to poematy heroikomiczne, „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki” (powieść) – I-sza polska powieść.
Bajka – krótki gatunek epicki, najczęściej wierszowany, w którym pod postacią alegorii (obrazowe przedstawianie pojęć- zwierzęta, rośliny, przedmioty, rzadziej przypisywane są ludzkie cechy) krytykowane są wady ludzkie. Kończy się morałem – pouczeniem, może występować na początku utworu; morał może wynikać z treści utworu. Bajki dzielimy na: *narracyjne (dłuższe), np. „Przyjaciele” oraz *epigramatyczne (krótsze), np.: „Dewotka”.
Bajka wywodzi się ze starożytności, opowiadał je Ezop swojemu panu (bajka ezopowa – o zwierzętach). W czasach nowożytnych i w oświeceniu bajka przeżywałą swój rozkwit, we Francji w XVII w., tworzył je Jean de Lafontine, w Rosji w XVIII w. – Iwan Kryłow, w Polsce oprócz Krasickiego – Tembrecki.

Brawo! Wielki szacun.

nie brawo tylko piszcie, my z g0si4czkiem już dużo się w życiu napisaliśmy.... Razz

radze jak już kopiujecie przeczytać, bo trochę jest literówek, a tak ściąga ok Smile

Ostatnio zmieniony przez m.gustaw dnia Pią 17:21, 20 Mar 2009, w całości zmieniany 1 raz

Ja nawet nie mam z czego zrobić tych ściąg, bo nie posiadam ani jednego tematu z oświecenia... -.-''

pisałam na szybko więc mogło się zdarzyć ;p

no i czekam na drugą część ;p

oj chyba się nie doczekamy drugiej części...

co do analiz bajek, które robiliśmy na lekcjach to jest cienko....bo to co mam napisane w zeszycie jest nie po polskiemu ^^ więc macie tu link do bajek znalazłam na necie fajne opracowanie więc może się przyda..miłej nauki ;* ;D

no tak a link'a nie dałam xD

[link widoczny dla zalogowanych]

ostatnie lekcje sobie dopiszcie !!!!!!!!!!!

Satyra – gatunek dydaktyczno-epicki, w starożytności satyry pisał Horacy; jest to utwór ośmieszający lub piętnujący przedstawiane w nim zjawiska, postawy światopoglądowe, obyczaje lub wady i przywary ludzkie. Satyra ukazuje rzeczywistość zdeformowaną, czyli przerysowaną, przejaskrawioną, pokazaną w „krzywym zwierciadle”. Autor wykorzystuje ironię, groteskę, karykaturę, kpinę, itp. Satyry dzielą się ze względu na budowę na: *dialogowe, *monologowe (dominuje narrator), *kazanie. A ze względu na tematykę na: *polityczne (np. „Do Króla” – monologowa); *społeczno-obyczajowe (np. „Pijaństwo” – dialogowa); *filozoficzno-moralne (np. „Świat zepsuty” – satyra kazanie).
Ignacy Krasicki napisał 3 poematy heroikomiczne: „Monachomachia”, „Antymonachomachia”, „Myszeida”. Poemat heroikomiczny – wywodzi się z antyku, jest to utwór wierszowany, bohatersko-żartobliwy. Jest to parodia eposu, a pierwszym była parodia Homera – „Iliada”, czyli „Batrachomiomachia”. Poemat heroikomiczny zawiera cechy eposu takie jak: *inwokacje, *styl podniosły, *występują bitwy, pojedynki, jakieś starcia między bohaterami, *przemowy bohaterów, *elementy komiczne – komizm (sytuacyjny, postaci, słowny), *przedstawiane są sprawy błahe, są opisywane w sposób podniosły, *złamana zasada decorum.
„Monachomachia” – czyli wojna mnichów: *miejscem akcji jest małe miasteczko bez nazwy; *czas akcji: rzecz dzieje się w 1 poł. XVIII wieku; *treścią jest konflikt mnichów, czyli spór pomiędzy karmelitami, a dominikanami ( w miasteczku było 9 zakonów), zakonnicy chcieli rozstrzygnąć spór między sobą poprzez rozmowę, dyskusję na temat, który zakon jest mądrzejszy, jednak po dość krótkim czasie rozmowy w wyniku nieopanowania swoich emocji, doszło między nimi do bójki. Zgiełk i hałas ustał dopiero, kiedy zakonnicy ujrzeli ogromny puchar pełen wina. Pełne uroczystej celebry wniesienie pucharu stylizowane na wnoszenie Najświętszego Sakramentu powstrzymało zażarty bój. Konflikt zaczął się bez wyraźnej przyczyny i skończył się tak samo nagle i nieoczekiwanie.
Nadrzędnym celem powstania utworu było wsparcie działań KEN.
Palinodia – to znana od starożytności forma satyryczna, w której pisarz pod pozorem odwołania wcześniejszej krytyki w rzeczywistości ją powtarza, a nawet wzmacnia..
„Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”
Rozwój powieści w okresie oświecenia: *”Przypadki Robinsona Cruzoe” autor: Defooe, jest to powieść awanturniczo-przygodowa; *”Podróże Guliwera” autor: Jonatan Swith, jest to powieść fantastyczno-utopijna; *”Podróż sentymentalna” autor: Laurenc Sterne – jest to powieść charakterystyczna dla sentymentalizmu, co za bardzo Ignacemu Krasickiemu się nie przydało.
Inf. o powieści Ignacego Krasickiego: głównym bohaterem utworu był Mikołaj Doświadczyński. Jest on również narratorem w tej powieści. W starszym wieku postanowił opowiedzieć o swoim życiu. Więc utwór ma charakter pamiętnika. Składał się on z trzech części. Pierwsza część: opowiada o jego dzieciństwie i młodości. Pochodził on z rodziny szlacheckiej, kształcił się w szkole Jezuickiej, czego bardzo nie lubił. Uczył go guwerner (nauczyciel domowy) – Damon, który znał j. francuski. Mikołaj wyjechał do Paryża, aby kontynuować naukę. Tam popadł w hazard, urządzał bale, roztrwonił pieniądze i narobił sobie długów. W ucieczce przed wierzycielami, wsiadł na statek, który w trakcie swojego rejsu rozbił się. Natomiast Doświadczyński uratował się, znajdując się na nieznanej wyspie, gdzie pomogli mu jej mieszkańcy. W pierwszej części Krasicki skrytykował złe metody wychowania młodych ludzi, jak i ich kształcenia. Uważał, że tylko nowe szkoły założone przez KEN gwarantują dobre wykształcenie. Powieść powstałą, aby wesprzeć działania KEN.
Druga część powieści rozgrywa się na wyspie Nipu, gdzie trafił Mikołaj. Mieszkańcy tej wyspy byli niemal idealni, pomagali sobie nawzajem, razem pracowali, nie wiedzieli co to kłamstwo, zło itp. Doświadczyński pracował u mistrza Xaoo, który był jego nauczycielem na tej wyspie. Dzięki niemu Mikołaj stał się lepszym człowiekiem – czyli nastąpiła reedukacja (ponowna edukacja). Potem wrócił do kraju. W trzeciej części Krasicki ponownie zmieszał powieść obyczajową, przygodową oraz powiastkę filozoficzną, opowiadając o bolesnym powrocie odmienionego Doświadczyńskiego do ojczyzny.

Pięknie, gdyby były pochwały, to już bym Ci dała. Very Happy

A tak tylko ostrzeżenia mogę Ci odbierać. xDDDD

Ja może coś wyskrobię do środy, ale najpierw notatki muszę zdobyć >D